عارف متقي جناب آقاي حاج سيد حسين طباطبايي، سیدالزاهدین (١٣٨٣-١٢٨٤) پدر معنوی بنیاد خیریه طباطبایی است. وی عمر خود را وقف خدمت به جامعه کرد و در طول زندگی‌اش مساجد و مدارس متعددی تأسیس نمود. بینش عمیق و دوراندیشی ماندگار او بویژه تاکید او بر تجمیع توان خانواده بزرگ طباطبایی در فعالیت های خیر و عام المنفعه، الهام‌بخش ایجاد بنیاد خیریه طباطبایی برای کودکان بود تا مأموریت انسان‌دوستانه و توانمندسازی او برای نسل‌های آینده تداوم یابد.

بياد او كه نياي من, اسوه نيكي و تقوي و الگوي مورد ستايش من بود.
آقاي حاج سيد حسين طباطبايي, اسوه نيكي و تقوي و الگوي خانواده طباطبايي, در روز پنجشنبه دهم ارديبهشت هشتاد و سه در سن نود و نه سالگي دار فاني را وداع گفت و به همسر مرحومه اش خديجه بيگم (فرزند حضرت آيت الله العظمي سيداسماعيل طباطبايي و نوه حضرت آيت الله العظمي سيدمحمدكاظم طباطبايي نويسنده رساله معروف عروه الوثقي) پيوست.
وي به استناد شجره نامه فاميل سي و هشتمين نسل از خانواده پيامبر خدا محمد مصطفي بود و در طول حيات پربركتش نه تنها ساده زيست و پاك زيست, كه منشا خيرات فراوان گرديد.
شعر زير يك روز قبل از وفات آن مرحوم و تحت تاثير احساس غمي سروده شده است كه در لحظه سرودن براي سراينده نيز مبهم بوده است
لغت هاي زهرا و مي ناب در اين شعر اشاره به مرحومه خديجه بيگم مادربزرگ سراينده است

ستاره دل

شب بود و ستاره بود و مهتاب   ليلاي من و دو طفل من خواب
آرام شب و نسيم و دريا   آكنده هوا ز عطر مرداب
دستش به دعا شاخه افرا   در بستر سبزه هاي شاداب
لبريز دلم ز ياد زهرا   آن مادر بي بديل و پرتاب
برخاست ز صد خاطره نجوا   از ياد رخش و موي صد تاب
پيمود ستاره اي افق را   گويي به زيارتش شرفياب
افروخت به جانم آتشي را   افسرد دلم و چشم پر آب
احساس غم مضاعفي را   پاشيد به دل و جان بي تاب
شايد كه ستاره دل ما
مي رفت به سوي آن مي ناب

سید مرتضی طباطبایی, چهارشنبه نهم ارديبهشت ١٣٨٣